Şehrazat'a Cevapsız Mektuplar/ I



Gök gürlüyor, kuşlar uçuyor, karıncalar yuva arıyor, çocuklar top oynuyor, yolcular aileleriyle vedalaşıyor, yeni sigara paketleri açılıyor, güneş doğuyor, ay beliriyor, çiçekler sulanıyor, yaşlı amcalar emekli maaşı çekiyor, döviz tavan yapıyor, borsa çöküyor, kıraathanede tavlayı yenen yenilenin koltuk altına veriyor, mekan sahibi tepsiyle “çaylaaaar” diye bağırıyor, köpek kediyi kedi fareyi kovalıyor, lambalar yanıyor, lambalar sönüyor…


Telaşım hiç bitmiyor Şehrazat. Tepeden tırnağa telaşla doluyum. En çok da beynim telaşlı. Ne düşünsem diye düşünüyor her daim. İşte ben Şehrazat, düşünelecek en güzel şeye hasretken ne düşüneceğimi bilememek… Sana hasret bir şaşkın… Ne düşüneceğimi bilemesem de Şehrazat, bugüne değin düşündüğüm en güzel şey, senin beni düşünüp düşünmediğini düşünürken beni düşündüğünü düşünmekti diye düşünüyorum. Düşünüyorum Şehrazat, düşünüyorum. Elimde sigaram, ağzımda bir vuslat türküsü, göz bebeklerimde müebbet hüzün, dilimde ay kesiği bir yara, aklımda sen…

Ne var sen de? Bilmiyorum. Meçhule giden gemilerin limandan kalkışı gibiyiz biz seninle. Sen geri dönecekmiş gibi el sallayan yolcu, ben yolunu hep gözleyecek gibi el sallayan misafirperver yalnız adam. Gelmiyorsun Şehrazat, gelmiyorsun. O gemiye bindin, bana el salladın, gemi demir aldı ve gittin…

Ah Şehrazat Ah… Ne vardı sen de herkes gibi gitmeseydin? Ne vardı karşılıklı oturup mütemadiyen iki sek Türk Kahvesi içseydik? Ben sana şiir okusaydım… Vaaaayh vaaayh.

Yoksun işte. Sen gittin gideli o sahile inemiyorum. Seni ilk gördüğüm sahil ve devamında seni alıp götüren geminin demirlendiği liman… Yaklaşamıyorum be Şehrazat. Rüyalarım da bile gidiyorsun, bir kez daha gidişini canlandırmak istemiyorum hafızamda…


Yokluğun, yoğunluğuma karıştı Şehrazat. Her çalan kapı zilinde, her yazdığım harfte, her düşüncede, her koşturmacada sen varsın.

İki kişi başbaşa kaldığında, üçüncü kişi şeytan olur derler Şehrazat. Ben, senin yokluğunla başbaşayım. Şeytanım ol. Ama gel.

Şehrazat.


Yokluğunla varlığın arasında araftayım, şüphelerim var. Eğer sen yoksan, ben kimi düşünüyorum her gece? Yaktığım her sigara da kimin kokusunu çekiyorum ciğerlerime? Dinlediğim her Müslüm Babada kimin sesini işitiyorum? Okuduğum her şiirde kimin gözlerine bakıyorum? Çıktığım her balkonda, bulutlarda kimi görüyorum? Yok değilsin Şehrazat, varsın. Yoksan da, tüm bunlar bilinçaltımın bir oynuysa da canın sağ olsun. Yokluğun, varlık olsun kâfi Şehrazat…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kuşcuyla Zaman- I

Uçan balonunu elinden kaçıran çocuk ardından bakmaktan başka ne yapabilir ki Kuşcu? Ağlayabilir! Onu da yaptık be Kuşcu, onu da yaptık! Halbuki uçan balonun fıtratında vardır uçmak, hatta adında da. Kaçan balonun yerine yenisini almak işin ucuz yanıydı. Halbuki çocuk için hayat bir cinodan daha pahalıydı. Artık çocuk değiliz. Bana kalsa aslında öyleyiz ama akranlarımız büyüdüğü için bizi de büyümüş sayıyorlar. Üstadım, yapma, çocukluk etme! Sen o uçan balonu elinde tuttukça balonun havası gitgide azalacak ve nihayetinde balon yere düşecek. Sen hangisini istersin? Balonu elinde tutarak günden güne sönmesini görmeyi mi? Yoksa şişkin bir halde uçup elinden kaçmasını mı? Çocuk olsan hangisini seçerdin? Büyük olsan hangisini? Ya da hepsini boş ver Kuşcu! Uçabiliyorsan balonla birlikte uç. Uçamıyorsan hiç zorlama. Çünkü balon bir yere iple bağlıysa, oraya ait değildir. Bırak gitsin. Yeni hayaller kurup durma. Önce tabağındaki hayalleri bitir.
Devamı

Şah/ I

Herkesin bir mağarası var dostum. Her mağarada binlerce çentik. Her çentiğin bir hatırası. her hatırada koca bir acı!, Mağara büyük ama bir kişiye az, iki kişiye fazla geliyor. Her daim peşinde kişinin gölgesi. Karanlıkta gölgenin bir manası yok belki ama tonlarca ağırlığı var omuzlarda… Neyse işte. Uzun zaman oldu mağaraya çentik kazımayalı. Buda demek oluyor ki uzun zaman oldu yaşamayalı. Yaşam kavgasında boğulan insanlardık neticesinde. Kavgada kendinden çok yanındakini kollayan cinste… Neyse işte. Ağır ağır adımlarımı atmaya başladım mağaramda. Çentiklere bakmadan yürümek istiyordum ama ne mümkün? Her adımda göz ucuyla baktığım binlerce çentik. Binlerce hatırlanacak mesele, onlarca insan, küllüğe basılmış onlarca trajedi… gözlerinde,gözlerinin irisinde…tanrılara yanaşır güzellikler barındıran eşsiz’ tiraje! Bir sigara yakmak istedim, kibritimi çıkarttım önce. Kibriti sürttüm, çıkan kıvılcımların yankısını işittim mağaranın sonu sonsuz ucunda. Ve yanmaya başladı kibritim
Devamı

Quid rides? De te fabula narratur!

 Sorgulasam dünyayı ve ilgilenmesem sonuçlarıyla. Bir mum yaksam karanlığa, neye yarar gözlerimi açmadıktan sonra? Biraz su akıt gözlerine ve gözlerini aç kapa, dünyayı daha temiz göreceksin mutlaka. Ve hatırla! Görmek, aydınlanmak değildir asla. Biraz gezdim. Dünya hiç kimsenin değilmiş. Nereye kök saldıysam bir başkalıkla bir yabancılıkla rastlaştım. Nereye adım atacak olduysam samimi bir yabancılıkla tanıştım. Hangi taşı kaldırsam, hangi ağacın köküne çukur kazsam bir sonradanlık buldum.  Bir uzaklığın uçlarından almak, mesafenin büyümesini sağlar. Buna ayrı kalmak da diyebilirsin, iki ağaç arasına kurulmuş salıncak da. Ne dersen de, var oluş şekilciliğinin yük olduğu şu günlerde elbet sorgulamayacağım sözlerini. Çok yalnız kalınca varoluş şekilciliğini düşünüyorum. Az yalnız olsaydım düşünmeyecektim belki. Az çok ifade ettim demek istediğimi. Az yalnız, bir ağaç gölgesindeyim kafamın içinde waiting for the miracle çalıyor. Bir kaç şişe umut açtım, içiyorum. Bu doktorun bana yazdı
Devamı